Auto Union Type C 1/12 by MFH
Apr 30, 2023 9:06:36 GMT 2
Post by konstantinf on Apr 30, 2023 9:06:36 GMT 2
Καλημέρα φίλοι μου!
Μετά την χαλάρωση της Tamiya, καιρός για λίγο μαζοχισμό: Από τα επτά μονοθέσια που διαθέτει το στοκ μου, αποφάσισα να ασχοληθώ με το Auto Union Type C της MFH στην 1/12, όπως έτρεξε το 1936 κερδίζοντας τα Grand Prix Γερμανίας, Ελβετίας και Ιταλίας με οδηγό τον Bernd Rosenmayer και το νούμερο 4.
Τα αγωνιστικά αυτοκίνητα Grand Prix τύπου A έως D της Auto Union σχεδιάστηκαν και κατασκευάστηκαν από ένα εξειδικευμένο αγωνιστικό τμήμα του εργοστασίου Horch της Auto Union στο Zwickau της Γερμανίας, μεταξύ 1933 και 1939, όταν η εταιρεία αγόρασε ένα σχέδιο από τον Δρ. Ferdinand Porsche το 1933.
Ο Δρ. Ferdinand Porsche, μαζί με συναδέλφους μηχανικούς όπως ο Karl Rabe, είχε ιδρύσει την εταιρεία Porsche στη Στουτγάρδη με οικονομική υποστήριξη από τον Adolf Rosenberger. Δυστυχώς, οι αγορές αυτοκινήτων ήταν χαμηλές εν μέσω οικονομικής ύφεσης, κι έτσι η Porsche ίδρυσε το 1932 τη θυγατρική εταιρεία Hochleistungsfahrzeugbau GmbH (HFB, Οχήματα Υψηλής Ισχύος) για να κατασκευάσει ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο, για το οποίο ωστόσο δεν είχε πελάτη. Στις αρχές του 1933, το διευθύνον όργανο AIACR (Association Internationale des Automobile Clubs Reconnus: Διεθνής ένωση αναγνωρισμένων αυτοκινητιστικών λεσχών, πρόδρομος της σημερινης FIA) ανακοίνωσε νέες προδιαγραφές, με κύριο κανονισμό ότι το βάρος του αυτοκινήτου χωρίς οδηγό, καύσιμο, λάδι, νερό και ελαστικά δεν επιτρέπονταν να υπερβαίνει τα 750 κιλά. Αυτό έγινε για να περιοριστεί το μέγεθος του κινητήρα που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί, καθώς η AIACR εκτιμούσε ότι αυτό το όριο βάρους θα επέτρεπε κινητήρες μέχρι περίπου 2,5 λίτρων.
Το πειραματικό αγωνιστικό αυτοκίνητο αυτού του πρότζεκτ, το P-Wagen (το P σήμαινε Porsche), σχεδιάστηκε σύμφωνα με τους κανονισμούς της φόρμουλας 750 κιλών. Στις 15 Νοεμβρίου, ο επικεφαλής μηχανικός Rabe υπέβαλε στο γραφείο σχεδιασμού το πρώτο προσχέδιο ενός αγωνιστικού αυτοκινήτου για τη νέα φόρμουλα, με τον Josef Kales υπεύθυνο για τον κινητήρα V16, ενώ ο Rabe είχε επίσης την ευθύνη για το σασί.
Στο μεταξύ, το 1932 είχε ιδρυθεί η Auto Union Gmbh, αποτελούμενη από τις αυτοκινητοβιομηχανίες Audi, DKW, Horch και Wanderer που πάλευαν για την επιβίωσή τους. Στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Βερολίνου το 1933, ο Γερμανός Καγκελάριος Αδόλφος Χίτλερ ανακοίνωσε ένα πρόγραμμα αγώνων αυτοκινήτου με κρατική επιχορήγηση με σκοπό την ανάαπτυξη μιας «γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας υψηλών ταχυτήτων». Έχοντας έτσι συγκεντρώσει κρατικά κεφάλαια, η Auto Union αγόρασε την HFB του Porsche και ως εκ τούτου και το πρότζεκτ P-Wagen έναντι 75.000 μάρκων, μεταφέροντας την εταιρεία στο Chemnitz. Η συνεργασία μεταξύ του Porsche και της Auto Union συνεχίστηκε για την ανάπτυξη των τύπων A, B και C, έως ότου η φόρμουλα των 750 κιλών τελείωσε το 1937, καθώς οι μηχανολογικές εξελίξεις είχαν ως αποτέλεσμα οι κινητήρες να παράγουν μεγάλη ιπποδύναμη σε ελαφρά οχήματα, και ως εκ τούτου υψηλές ταχύτητες και υπερβολικά ατυχήματα.
Από τους 4 τύπους αγωνιστικών της Auto Union, οι τύποι A, B και C, που χρησιμοποιήθηκαν από το 1934 έως το 1937 είχαν υπερτροφοδοτούμενους κινητήρες V16. Οι πρώτοι κινητήρες των Auto Union είχαν κυβισμό 4.360 cc και ανέπτυσσαν 295 PS (217 kW), όμως το 1936 είχαν ήδη φτάσει τα 6 λίτρα και τους 620 ίππους (460 kW) με τελική ταχύτητα 415 km/h. Είχαν δύο 8κύλινδρες σειρές υπό γωνία 45 μοιρών, με έναν ενιαίο εκκεντροφόρο για να λειτουργούν και οι 32 βαλβίδες. Ο κινητήρας παρείχε τη βέλτιστη ροπή σε χαμηλές στροφές και ο Bernd Rosemeyer αργότερα οδήγησε ένα Auto Union γύρω από το Nürburgring χωρίς ν’ αλλάξει ταχύτητα για να αποδείξει την ευελιξία του κινητήρα. Το αμάξωμα υποβλήθηκε σε δοκιμές αεροδυναμικής σήραγγας στο Γερμανικό Ινστιτούτο Αεροδυναμικής, έναν επιστημονικό οργανισμό που εξακολουθεί να λειτουργεί και σήμερα. Με το ρεζερβουάρ καυσίμου να βρίσκεται στο κέντρο του αυτοκινήτου ακριβώς πίσω από τον οδηγό, η κατανομή βάρους εμπρός-πίσω παρέμενε αμετάβλητη καθώς λιγόστευε το καύσιμο. Οι σωλήνες του πλαισίου διοχέτευαν αρχικά ψυκτικό υγρό από το ψυγείο στον κινητήρα, αλλά αυτό τελικά εγκαταλείφθηκε λόγω διαρροών. Όλοι οι τύποι είχαν δύσκολο χειρισμό λόγω των ακραίων αναλογιών ισχύος/βάρους (το σπινάρισμα του τροχού μπορούσε να προκληθεί όταν η ταχύτητα ξεπερνούσε τα 160 km/h) και της έντονης υπερστροφής λόγω άνισης κατανομής βάρους (όλα τα μοντέλα ήταν οπισθοβαρή). Ο τύπος D ήταν κάπως ευκολότερος στην οδήγηση λόγω του ελαφρότερου κινητήρα του που ήταν πλησιέστερα τοποθετημένος προς το κέντρο βάρους του οχήματος.
Μεταξύ 1935 και 1937, η Auto Union κέρδισε 25 αγώνες, με οδηγούς τους Ernst von Delius, Tazio Nuvolari, Bernd Rosemeyer, Hans Stuck και Achille Varzi. Η Auto Union αποδείχθηκε ιδιαίτερα επιτυχημένη τις σεζόν 1936 και 1937. Ο κύριος ανταγωνιστής τους ήταν η ομάδα της Mercedes Benz, η οποία επίσης αγωνίστηκε με κομψά, ασημί αυτοκίνητα. Γνωστά ως Silver Arrows, τα μονοθέσια των δύο γερμανικών ομάδων κυριάρχησαν στους αγώνες Grand Prix μέχρι το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου το 1939.
Το κιτ # Κ816 της MFH περιέχει 14 κομμάτια ρητίνης, 570 white metal, 6 λαστιχένια, 23 τορνευτά, 2 μεγάλα φύλλα ΡΕ, 1 φύλλο χαλκομανίες και τα συνήθη ψιλοκομμάτια (ρίβετς, βίδες, ακτίνες, σύρματα, καλώδια κλπ.). Ιδού τα:
Περισσότερα για την ποιότητα του κιτ όταν ξεκινήσω. Να είστε όλοι καλά και να υποδεχεθείτε όπως αρμόζει το Μάη!
που βρήκες το κουράγιο να μετρήσεις 570 parts.... 
