Tyrrell P34 Fuji 1977 - Fujimi 1/20
Nov 25, 2020 12:16:42 GMT 2
Post by gtziaf on Nov 25, 2020 12:16:42 GMT 2
H F1 είναι γεμάτη ιστορίες, άθλους και δράματα. Μία τέτοια θα προσπαθήσω να σας διηγηθώ, με την πρώτη μου κι ελπίζω όχι μοναδική, συμμετοχή στο φετινό GB μας.
Tyrrell P34
Η θρυλική, εξάτροχη Tyrrell P34 ήταν δίχως αμφιβολία το πιο διαφορετικό μονοθέσιο στην ιστορία της F1, και το πιθανότερο είναι να παραμείνει έτσι.
Το ημερολόγιο έγραφε 8 Οκτωβρίου του 1975 όταν η Project 34 πάτησε για πρώτη φορά τους 6 τροχούς της στην πίστα του Silverstone. Λίγες μέρες πριν, είχε παρουσιαστεί στο Heathrow Hotel και το σχέδιο του Derek Gardner, τάραξε τα νερά της F1. Η καινοτομία του συγκεκριμένου μονοθεσίου δεν ήταν άλλη από το γεγονός πως είχε έξι τροχούς.
Ο Gardner τοποθέτησε τέσσερις μικρότερους τροχούς 10 ιντσών στο εμπρός μέρος και δύο κανονικών διαστάσεων πίσω. Η τοποθέτηση των μικρότερων τροχών εμπρός έγινε για να έχει καλύτερη αεροδυναμική το μονοθέσιο (μικρότερη αεροδυναμική αντίσταση), αλλά και για την καλύτερη πρόσφυσή του, αφού η επιφάνεια των ελαστικών πάνω στην άσφαλτο ήταν μεγαλύτερη. Παράλληλα με αυτόν τον ευφυή τρόπο το μονοθέσιο είχε το επιπλέον πλεονέκτημα της μεγαλύτερης επιφάνειας δίσκων στα φρένα!
Μηχανικά η P34 φορούσε τον κλασσικό DFV των 490 ίππων και το 5ταχύτο κιβώτιο της ZF. Το βάρος ήταν κάτω από τα 600 κιλά.
Η Ρ34 ήταν ανταγωνιστική και κατόρθωσε να τερματίσει τρίτη στο πρωτάθλημα κατασκευαστών με τον Jody Scheckter να πετυχαίνει μία νίκη στο GP της Σουηδίας. Παρόλα αυτά ο Scheckter την χαρακτήριζε "a piece of junk" και άφησε την ομάδα στο τέλος της χρονιάς.
Το 1977 ο Peterson πλαισίωσε τον Depailler και το μονοθέσιο έγινε μακρύτερο και πλατύτερο για λόγους αεροδυναμικής και μηχανικής πρόσφυσης. Αλλά, ταυτόχρονα το βάρος ανέβηκε στα 620 κιλά και σε συνδυασμό με την αδυναμία (ή αδιαφορία) της Goodyear να εξελίξει τα εμπρός ελαστικά, η νέα P34 ήταν ένα βήμα προς τα πίσω και κάπως έτσι το εξάτροχο όραμα άρχισε να σβήνει.
Την επόμενη χρονιά η Tyrrell παρουσίασε ένα «κανονικό» μονοθέσιο με 4 τροχούς και το 1983 οι κανονισμοί της FIA, υποχρέωσαν όλα τα αυτοκίνητα να έχουν 4 ρόδες.
Πριν το τέλος της εποχής της, η διαφορετικότητα είχε κερδίσει 1 αγώνα (με 1-2 μάλιστα) , είχε ανέβει 14 φόρες στο βάθρο, είχε πετύχει μία pole και 3 ταχύτερους γύρους. Το τελευταίο βάθρο το πέτυχε ο Patrick Depailler, στο Fuji, στην τελευταία επίσημη εμφάνιση του αυτοκίνητου, από όπου είναι εμπνευσμένη η κατασκευή μας.
Tyrrell P34
Η θρυλική, εξάτροχη Tyrrell P34 ήταν δίχως αμφιβολία το πιο διαφορετικό μονοθέσιο στην ιστορία της F1, και το πιθανότερο είναι να παραμείνει έτσι.
Το ημερολόγιο έγραφε 8 Οκτωβρίου του 1975 όταν η Project 34 πάτησε για πρώτη φορά τους 6 τροχούς της στην πίστα του Silverstone. Λίγες μέρες πριν, είχε παρουσιαστεί στο Heathrow Hotel και το σχέδιο του Derek Gardner, τάραξε τα νερά της F1. Η καινοτομία του συγκεκριμένου μονοθεσίου δεν ήταν άλλη από το γεγονός πως είχε έξι τροχούς.
Ο Gardner τοποθέτησε τέσσερις μικρότερους τροχούς 10 ιντσών στο εμπρός μέρος και δύο κανονικών διαστάσεων πίσω. Η τοποθέτηση των μικρότερων τροχών εμπρός έγινε για να έχει καλύτερη αεροδυναμική το μονοθέσιο (μικρότερη αεροδυναμική αντίσταση), αλλά και για την καλύτερη πρόσφυσή του, αφού η επιφάνεια των ελαστικών πάνω στην άσφαλτο ήταν μεγαλύτερη. Παράλληλα με αυτόν τον ευφυή τρόπο το μονοθέσιο είχε το επιπλέον πλεονέκτημα της μεγαλύτερης επιφάνειας δίσκων στα φρένα!
Μηχανικά η P34 φορούσε τον κλασσικό DFV των 490 ίππων και το 5ταχύτο κιβώτιο της ZF. Το βάρος ήταν κάτω από τα 600 κιλά.
Η Ρ34 ήταν ανταγωνιστική και κατόρθωσε να τερματίσει τρίτη στο πρωτάθλημα κατασκευαστών με τον Jody Scheckter να πετυχαίνει μία νίκη στο GP της Σουηδίας. Παρόλα αυτά ο Scheckter την χαρακτήριζε "a piece of junk" και άφησε την ομάδα στο τέλος της χρονιάς.
Το 1977 ο Peterson πλαισίωσε τον Depailler και το μονοθέσιο έγινε μακρύτερο και πλατύτερο για λόγους αεροδυναμικής και μηχανικής πρόσφυσης. Αλλά, ταυτόχρονα το βάρος ανέβηκε στα 620 κιλά και σε συνδυασμό με την αδυναμία (ή αδιαφορία) της Goodyear να εξελίξει τα εμπρός ελαστικά, η νέα P34 ήταν ένα βήμα προς τα πίσω και κάπως έτσι το εξάτροχο όραμα άρχισε να σβήνει.
Την επόμενη χρονιά η Tyrrell παρουσίασε ένα «κανονικό» μονοθέσιο με 4 τροχούς και το 1983 οι κανονισμοί της FIA, υποχρέωσαν όλα τα αυτοκίνητα να έχουν 4 ρόδες.
Πριν το τέλος της εποχής της, η διαφορετικότητα είχε κερδίσει 1 αγώνα (με 1-2 μάλιστα) , είχε ανέβει 14 φόρες στο βάθρο, είχε πετύχει μία pole και 3 ταχύτερους γύρους. Το τελευταίο βάθρο το πέτυχε ο Patrick Depailler, στο Fuji, στην τελευταία επίσημη εμφάνιση του αυτοκίνητου, από όπου είναι εμπνευσμένη η κατασκευή μας.
&width=1300)
Καλή επιτυχία Γιώργο! 
