Ώρα για το τελευταίο update, της 195 που αφορά πολλές και διάφορες, άσχετες μεταξύ τους εργασίες, που είναι απαραίτητες για την ολοκλήρωση του μοντέλου.
Ξεκινάμε με τα μηχανικά μέρη τα οποία είναι τα έξης δύο ...ταμπούρα και εξατμίσεις. Η χαρά του μηχανολόγου λέμε
Τα μεταλλικά ταμπούρα καθαρίστηκαν, γυαλίστηκαν, πλύθηκαν με μαύρο χρώμα, φθάρηκαν με μεταλλικές αποχρώσεις και εν τέλει τοποθετήθηκαν στις θέσεις τους.
Η δουλειά στις εξατμίσεις είναι λίγο πιο ενδιαφέρουσα, αφού περιλαμβάνει και το απαραίτητο σφάξιμο (το αλατοπίπερο σε κάθε γουιπι που σέβεται τον εαυτό του και τους αναγνώστες του
).
Τα καζανάκια είναι από το spare (μάλλον από μια daytona που είχα μακελέψει μικρός - Ο μικρός Γιωργάκης ήταν επικός μαστροχαλαστής και από τη μανία του, δεν ξέφευγαν ούτε τα enthusiast της Fujimi :
: ). Το σύνολο βάφτηκε με τα exhaust manifold και burnt metal της alclad, με ολίγον από στεγνά πινέλα σε ανάλογες αποχρώσεις. Εδώ, μην περιμένετε διαφανό-πορτοκαλομπλέ καψίματα, είμαστε στα early fifties
. Τη μπούκα δεν ξέρω τη θα την κάνω. ίσως την κάψω με φυσικό τρόπο ή θα την αφήσω έτσι. Όπως του φανεί του λολοστεφανή
Και αφού σας έπρηξα με τους όρους μηχανολογίας, για να καλύψω τα μηχανικά μέρη του μοντέλου
μπορούμε να πάμε παρακάτω.
Επόμενη εργασία λοιπόν τα, τύπου vacform, τζαμικά του αυτοκινήτου... ο εφιάλτης τον κιτ ρητίνης, σε απλή μετάφραση. Επιστρατεύτηκαν όλα τα αγαπημένα υλικά χειροτεχνίας και με φόβο ψυχής, άρχισε το κόψιμο. Πολλές ώρες αργότερα (που περιελάμβαναν τις ανάλογες δοκιμές συναρμογής - αν έκαναν τόσες οι Ιταλοί στα αυτοκίνητα τους, αυτά θα είχαν ποιότητα κατασκευής γερμανικών) τα διαφανή τμήματα ήταν έτοιμα για κόλληση στο αμάξωμα. Εδώ πρέπει να πω ότι φόρτωσα στον κόκκορα τις 2 γρίλιες στα πίσω πλαϊνά παράθυρα, αλλά πρέπει να με συχωρέσετε... Αποφάσισα ότι μπορώ να ζήσω χωρίς αυτές.
. Τέλος, προετοιμάστηκαν τα φώτα...
Μετά περνάμε στο αγαπημένο στάδιο μοντελαρίσματος των απανταχού αρματάδων, το γυάλισμα (επειδή δεν ξέρουν τι είναι
). Έτσι τα μικρομέσια και οι αλοιφίτσες, ανέβηκαν στον πάγκο, πιάνοντας δουλειά. Πριν το γυάλισμα, στριμωξα και το δίχτυ στις πόρτες, μήπως και το ξεχάσω αργότερα (Το αλσχάιμερ καραδοκεί εδώ και καιρό
). Και μια και ήμασταν (εγώ και η 195) στο τσακίρ κέφι έβγαλα και κάνα δυο ποζεροφωτογραφίες, που είχα καταργήσει για δικούς μου λόγους εδώ και καιρό. Μια στο τόσο δεν πειράζει.
Στο τέλος, κολλήθηκαν οι αριθμοί συμμετοχής χωρίς να βερνικωθούν και να κοπούν στα καπό (στη φώτο που μου έστειλε ο Δημήτρης, φαινόταν ξεκάθαρα ότι είναι ένα απλό χαρτί και μάλιστα δεν ακολουθούσε τις εγκοπές σε πόρτες-καπό, καλύπτοντας τις από πάνω), για λόγους ρεαλιστικότητας και πιστότητας (όλα τα άλλα που έκανες είναι εντάξει και κόλλησες στους αριθμούς, θα έλεγε ο καλοπροαίρετος σχολιαστής και θα είχε και δίκαιο).
και εδώ φάγαμε την ήττα... διπλό από ημίχρονο, με χα τρικ του κεντρικού αμυντικού... Βάζοντας τον εμπρός αριθμό, διαπίστωσα την καλλιτεχνία της MG. To καπό δεν ισαπέχει από τα δύο φτερά (η γωνία του στο δεξί μέρος είναι πιο οξεία από το αριστερό), με συνέπεια όταν μπαίνει ο αριθμός να αποκαλύπτετε η ασυμμετρία. Τι να κάνουμε, θα ζήσουμε (και με αυτό
) αλλά το έμαθα το μάθημα μου και δεν θα την ξαναπατήσω. Δείτε και κρίνεται μόνοι σας...
Μένει η κόλληση των διαφανών τμημάτων, το ένωμα του σασί με το αμάξωμα και κάποιες μικρολεπτομέρειες, οπότε την επόμενη φορά θα τη δείτε ολοκληρωμένη.
Να είστε όλοι και πάντα καλά.
Με φιλικούς-συναδελφικούς χαιρετισμούς :
: