|
|
Post by gtziaf on Nov 28, 2011 23:43:15 GMT 2
Το αυτοκίνητο - Alpine Renault A110Ήταν κατασκευασμένη με αμάξωμα από συνθετικά υλικά και κινητήρα τοποθετημένο πίσω μαζί με το σύστημα μετάδοσης, ενώ προορισμός της ήταν αποκλειστικά οι αγώνες. Το διαχρονικό σχήμα της ήταν έργο της Carrozzeria Michelotti. Eμφανίστηκε ως «GT» το 1963, με κινητήρα 1.000 κ.εκ., και ανέλαβε ρόλο πρωταγωνιστή στα διεθνή ράλλυ, ευθύς μόλις αναβαθμίστηκε στα 1,6 λίτρα, αποκτώντας στην αγωνιστική έκδοση ισχύ 155 ίππων. H διετία 1970-1971 χαρακτηρίστηκε από το νικηφόρο γαλάζιο των Alpine, που κυριάρχησαν επί των αντιπάλων τους στην άσφαλτο και στο χώμα της Eυρώπης. Διαπιστευμένες στο Group 4, με κινητήρα 1,8 λίτρων και δύναμη 185 ίππων, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τα Fiat 124 Abarth και τις Lancia Stratos, κατέκτησαν το πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ το 1973. Η Α110 κέρδισε 3 φορές τον εθνικό μας αγώνα (1970,71 και 73), ενώ συνέχισε να αγωνίζεται στα ράλλυ στα χέρια ιδιωτών και οι τελευταίες διεθνείς επιτυχίες της έχουν χρώμα ελληνικό, με τις δύο 2ες θέσεις των «Σιρόκο»-Ανδριόπουλου το 1975 και το 1976 στο Ράλλυ Ακρόπολις. Ο οδηγός - Jean Luc Therier Γεννημένος στη Νορμανδία τον Οκτώβριο του 1945, ο Ζαν Λικ Τεριέ έλαβε μέρος για πρώτη φορά σε αγώνες το 1966, όταν ήταν 21 ετών. Αφορμή στάθηκε το Gordini Cup, καθώς έδινε κίνητρα σε ερασιτέχνες οδηγούς με ταλέντο να συμμετάσχουν σε ένα πρωτάθλημα Ενιαίου χαρακτήρα. Στον ίδιο θεσμό ξεκινούσε τη σταδιοδρομία της μια νέα γενιά οδηγών, που αργότερα έκαναν μεγάλο όνομα στους αγώνες: Ζαν Βινατιέ, Χάρι «Σπούτνικ» Κάλστρομ, Ζαν Πιερ Νικολά, Κλοντ Μπαλό-Λενά και Ζαν Φρανσουά Πιο είναι μερικοί από όσους συμπεριλαμβάνονται σε αυτήν. Στη διάθεσή τους είχαν τα Renault 8 Gordini των 110 ίππων του Group 2. Ο Ζαν Λικ τα πήγε θαυμάσια στα σιρκουί όπου φιλοξενήθηκε το Cup, ολοκληρώνοντας την περίοδο στη 2η θέση της Γενικής κατάταξης. Ωστόσο, δεν έμεινε σε αυτό, και το 1967 με το 8 Gordini κέρδισε στα σιρκουί το Chinetti Trophy, αλλά και το ράλλυ «Ζαν ντ’ Αρκ», σε μία από τις πρώτες επαφές του με τον κόσμο των ειδικών διαδρομών. Συνάμα, πήρε μέρος για πρώτη φορά στις 24 Ώρες του Μαν, όπου ξαναβρέθηκε το 1969 με μια Αlpine 1300, νικώντας στην κλάση του. Τη χρονιά εκείνη εξέπληξε τους φίλους των ράλλυ, τερματίζοντας 7ος με το 8 Gordini στο Μόντε Κάρλο και κερδίζοντας με το αποτέλεσμα αυτό την κατηγορία του. Δε χρειαζόταν τίποτε περισσότερο για να υπογράψει συμβόλαιο με τη Renault, προκειμένου να οδηγήσει μία από τις εργοστασιακές Αlpine Α110 στους αγώνες του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ράλλυ της επόμενης περιόδου. O 25χρονος Γάλλος τα κατάφερε περίφημα στην πρώτη χρονιά του με τις Alpine-Renault Α110, σημειώνοντας δύο νίκες, στο Σαν Ρέμο και στο Ακρόπολις. Παράλληλα, το γαλλικό αγωνιστικό έφερε στην εταιρεία ισάριθμους τίτλους, το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ράλλυ το 1970 και το Διεθνές Πρωτάθλημα Εταιρειών το 1971. Η προσφορά του Τεριέ ήταν ακόμα πιο ουσιαστική δύο χρόνια αργότερα, καθώς με τις νίκες του στο Ακρόπολις και στο Σαν Ρέμο για δεύτερη φορά, αλλά και στην Πορτογαλία, «κλείδωσε» το πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ Κατασκευαστών για λογαριασμό της Renault. Tην ίδια περίοδο (1973) κατέκτησε για πρώτη φορά το Γαλλικό Πρωτάθλημα Ράλλυ, έχοντας ως αντιπάλους τους Ζαν-Κλοντ Αντριέ, Ζαν Πιερ Νικολά και Μπερνάρ Νταρνίς. Τη συγκεκριμένη επιτυχία επανέλαβε το 1982, αυτήν τη φορά στο τιμόνι ενός Renault 5 Turbo και με κύριους ανταγωνιστές τους Γκι Φρεκλέν και Ζαν Ρανιοτί. Σε επίπεδο Γενικής κατάταξης στους αγώνες του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος γεύτηκε τη χαρά της νίκης ακόμα δύο φορές. Και, αν η πρώτη ήταν σε ένα σχετικά άσημο αγώνα (ΗΠΑ 1974), η δεύτερη σημειώθηκε στο δημοφιλέστατο Γύρο της Κορσικής το 1980. Εκεί οδήγησε την 911 SC της Αlmeras με τόσο ενθουσιώδη τρόπο, που μετά το τέλος του αγώνα υποχρέωσε τους συμπατριώτες του να τον σηκώσουν στα χέρια και να τον ανεβάσουν στην οροφή της Porsche. Στο Ράλλυ ΑκρόπολιςΑναμφίβολα, ο Τεριέ ήταν ο καλύτερος από τους οδηγούς των Αlpine επί ελληνικού εδάφους, όπως δείχνουν και τα αποτελέσματά του (δύο νίκες σε τρεις συμμετοχές με Α110). Στον εθνικό μας αγώνα εμφανίστηκε άλλες δύο φορές, τη διετία 1978-1979, με τις Celica 2000GT του Τoyota Team Europe. Tι κι αν δεν τερμάτισε, ύστερα από όσα έκανε στο 25ο Ακρόπολις; Εκεί, με 35 ίππους λιγότερους από των Fiat Abarth 131 των Ρερλ, Άλεν και Μουνάρι, έδειξε το δρόμο σε αυτούς και σε όλους τους υπόλοιπους αρκετές φορές, κερδίζοντας μάλιστα και τέσσερις ειδικές, πριν το αυτοκίνητο σπάσει στις Καρούτες. Ήταν ο «άνθρωπος του αγώνα», είπαν όσοι τον είδαν, προσθέτοντας ότι δε βρήκαν διαφορές στο οδηγικό στιλ του, σε σχέση με πέντε χρόνια πριν, που είχε έρθει ξανά. Δεν ήταν, όμως, μόνο ως οδηγός που εντυπωσίαζε, αφού μπορούσε να σε κερδίσει και με την ανεπιτήδευτη απλότητά του. Παράδειγμα η φωτογράφιση του στη ράμπα τερματισμού του 21ου Ακρόπολις, μαζί με τους υπόλοιπους οδηγούς των Αlpine: Κόκκινο καρό πουκάμισο έξω από το παντελόνι -αντί για την «καθωσπρέπει» φόρμα με τα διακριτικά της elf- κι ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη, που θαρρούσες πως χώραγε μέσα του ολόκληρο τον κόσμο... Το κιτ - Tamiya 1/24 Για το κιτ, δεν έχω, πραγματικά, ιδέα... Θα το πάρω στα χέρια μου σε καμιά 15 μέρες και θα το ξεκινήσω... Μέχρι τότε πήρα ένα μάτι από τα περιεχόμενα του κιτ, εδώ : www.1999.co.jp/eng/image/10040755a/20/1Δεν θα χρησιμοποιηθούν καθόλου βελτιωτικά ή άλλα καλούδια, που σας έχω συνηθίσει... Μόνο ζώνες από τα περισσεύματα και καμιά σίτα από το spare Ελπίζω να σας αρέσει... Να είστε όλοι καλά… Με φιλικούς-συναδελφικούς χαιρετισμούς…
|
|
|
|
Post by gtziaf on Nov 28, 2011 23:44:10 GMT 2
Όπως θα καταλάβετε από τις φώτο που ακολουθούν, αποφάσισα να μην περιμένω το κιτ να έρθει από τα εξωτερικά και το προμηθεύτηκα από κατάστημα της πόλης μου, με σκοπό να το ξεκινήσω άμεσα… Η ιεροτελεστία της κατασκευής ενός κιτ,ξεκινάει με τη μελέτη των πλαισίων του, διαδικασία που θέλησα να μοιραστώ μαζί σας…         Τα σήματα του κιτ αφορούν το ράλλυ του Monte Carlo (1971), και δείχνουν πολύ ποιοτικά (ελέω cartograf  ), αλλά ελάχιστα από αυτά θα χρησιμοποιηθούν, καθώς θα προσπαθήσω να αναπαραστήσω το αυτοκίνητο που κέρδισε τον εθνικό μας αγώνα το 1970 (η πρώτη νίκη του αυτοκινήτου στο Ακρόπολις).   Δεν μελέτησα το κιτ αναλυτικά ακόμη, αλλά η πρώτη ματιά είναι πολύ θετική… Το αμάξωμα έχει καλή λεπτομέρεια και λίγα σημάδια, λόγω χύτευσης. Τα μηχανικά μέρη είναι επαρκή αλλά με κάπως γενικευμένη λεπτομέρεια (π.χ. καρμπιρατέρ), σε κάποια από αυτά. Ένα μικρό ατόπημα της ιαπωνικής εταιρίας είναι τα πλαίσια των παρμπρίζ, τα όποια δίνονται ενσωματωμένα στα διαφανή μέρη, ενώ θα μπορούσε να δίνονται ξεχωριστά ώστε να διευκολύνουν το βάψιμο τους… Αυτό που κάνει εντύπωση με την πρώτη ματιά, είναι το μέγεθος του αυτοκινήτου, το οποίο πραγματικά θυμίζει κιτ στην 1/32. Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας. Να είστε όλοι καλά… Με φιλικούς-συναδελφικούς χαιρετισμούς… |
|
|
|
Post by gtziaf on Nov 28, 2011 23:45:47 GMT 2
Απαραίτητη διαδικασία στην κατασκευή ενός αυτοκινήτου, είναι η δοκιμής της εφαρμογής των κύριων κομματιών. Σκεφτείτε ότι στο τελευταίο στάδιο θα πρέπει να ενώσετε το βαμμένο (άρα ευαίσθητο) αμάξωμα πάνω στο πάτωμα (με πολλά κομμάτια κολλημένα πάνω του). Οποιοδήποτε σφάλμα στην ένωση, σημαίνει καταστροφή της δουλειάς που έχει γίνει… Στο συγκεκριμένο, αποκαλύφτηκαν κάποια προβληματάκια, τα οποία μάλλον οφείλονται στη χύτευση των θόλων, των τροχών.   Κοιτάζοντας το κιτ, δεν έβρισκα να χρειάζεται κάποια σημαντική βελτίωση και επειδή το χέρι με τρώει… είπα να ανοίξω την πόρτα του οδηγού…  (Σταύρο το ξέρω ότι θα με κυνηγάς… Είπα ότι θα είμαι φειδωλός… Μια τόση δα πορτίτσα άνοιξα… ούτε καν του συνοδηγού… ;D:mrgreen: :mrgreen: ;D:mrgreen:). Το χαρακτικό και ένα πριονάκι (όλα της Tamiya) ήταν οι βασικοί σύμμαχοι, στη εργασία…    Επίσης κόπηκαν τα κομμάτια στο εσωτερικό, ώστε να ξεχωριστεί το τμήμα της επένδυσης της πόρτας.   Με ένα τμήμα πλαστικού και εποξικό στόκο, έφτιαξα την λεπτομέρεια στη πόρτα και στο μαρσιπιέ.    Η δοκιμή για την εφαρμογή της κομμένης πόρτας στο αμάξωμα και ο τρόπος που ανοίγει, είναι μόνο το πρώτο βήμα, από τη δουλειά που χρειάζεται να ακολουθήσει στο συγκεκριμένο σημείο (μηχανισμός ανοίγματος, εφαρμογή με το πάτωμα, προσθήκη λεπτομέρειας, τριψίματα και βάψιμο)…   Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας. Να είστε όλοι καλά… Με φιλικούς-συναδελφικούς χαιρετισμούς… |
|
|
|
Post by gtziaf on Nov 28, 2011 23:47:36 GMT 2
Αρχικά προσπάθησαν να απαλείψω κάποια σημάδια από το καλουπάρισμα. Επειδή το καπό του κινητήρα θα είναι ανοικτό έπρεπε να γίνουν εργασίες στο εσωτερικό του. Επίσης η ανοικτή πόρτα δίνει επιπλέον πρόσβαση στο εσωτερικό και για αυτό εξαφάνισα τα ανάγλυφα γράμματα της Tamiya. Τέλος οι δοκιμές εφαρμογής του εσωτερικού, με οδήγησαν στη προσθήκη ενός φιλέτου από φύλλο πλαστικό στο σημείο που η πλαϊνή επένδυση εφάπτεται με το θόλο των τροχών. Το πρόβλημα εδώ δεν είναι της Tamiya, αλλά οφείλετε σε λάθος δική μου μέτρηση, όταν τοποθέτησα το συγκεκριμένο τμήμα στο μαρσπιέ της πόρτας.    Μετά από διαδοχικά τριψίματα, τα προς επεξεργασία τμήματα ασταρώθηκαν…    Στη συνέχεια ξαναέπιασα το αμάξωμα… και συγκεκριμένα ασχολήθηκα με την πίσω εισαγωγή του κινητήρα, που στο πραγματικό δείχνει κάπως έτσι…    Για να ξεκινήσει αυτή η διαδικασία, πρώτα αποχρωμίωσα τα σχετικά τμήματα (μαζί με κάποια ακόμη  ) και έγινε μια δοκιμαστική εφαρμογή, αλλά το αποτέλεσμα δεν με ικανοποιούσε, συγκρίνοντας το πάντα με την πραγματική…    Οπότε αποφάσισα να παροπλίσω τα τμήματα των εισαγωγών αέρα του κινητήρα, που δίνει η Tamiya. Τα τμήματα αντικατάστασης κόπηκαν από φύλλο πλαστικού, κολλήθηκαν στη θέση τους και στοκαρίστηκαν… Για τις ράβδους των εισαγωγών θα χρησιμοποιήσω μεταλλικές ράβδους και θα τοποθετηθούν μετά το βάψιμο...    Πολλούς γύρους τρίψιμο αργότερα ;D (κυρίως στα σημεία των εισαγωγών αέρα και του μαρσπιέ της πόρτας) , αστάρωσα το αμάξωμα.     Αυτά προς το παρόν… Στη συνέχεια θα ασχοληθώ με την πόρτα και τον μηχανισμό ανοίγματος της. Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας. Να είστε όλοι καλά… Με φιλικούς-συναδελφικούς χαιρετισμούς… |
|
|
|
Post by gtziaf on Nov 28, 2011 23:48:26 GMT 2
Και μιας και έγιναν της μόδας στο GB, οι φωτογραφίες τύπου φάντασμα... παραθέτω κι εγώ μία της Alpine :wink: :mrgreen: :  |
|
|
|
Post by gtziaf on Nov 28, 2011 23:49:36 GMT 2
Οι εργασίες στην Alpine συνεχίστηκαν, αφού εκμεταλλευόμενος μια απρόοπτη καθυστέρηση στις προγραμματιζόμενες μίνι διακοπές, που μετατέθηκαν για το υπόλοιπο της εβδομάδος, είπα να ασχοληθώ λίγο… Βασικά κόλλησα με την πάρτη της (είμαι πολύ άσχημα γιατρέ μου ) και έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά… Το πρώτο σετ εργασιών αφορά τις πόρτες και την επένδυση αυτών. Πρώτη δουλειά, η αφαίρεση της ανάγλυφης μανιβέλας για τα παράθυρα, για να αντικατασταθούν με άλλες από φύλλο και μήκη πλαστικού (θα φτιαχτούν αργότερα).     Στη συνέχεια, σειρά είχε η λεπτομέρεια στο εσωτερικό της πόρτας, στα σημεία που αυτή κόπηκε από το αμάξωμα. Αυτή έγινε με εποξικό στόκο, και στη συνέχεια «καπακώθηκε» με την επένδυση. Το αστάρι ανέδειξε τα προβλήματα που και τα σημεία που χρίζουν βελτίωσης. Τέλος προστέθηκε ένα πηχάκι φύλο πλαστικού, για να καλύψει το κενό της ένωσης μαρσιπιέ με πάτωμα.     Ακολούθησε ο μηχανισμός ανοίγματος της πόρτας. Το σχήμα της πόρτας και η δέσμευση μου να άνω κάτι απλό, κατέληξα στην υλοποίηση μιας ιδέας ενός Ρώσου μοντελιστή (για όσους θυμούνται από το φετινό AFMOTY : www.automotiveforums.com/vbulletin/showthread.php?t=979322&highlight=open+doors)Το μόνο πονηρό σημείο είναι, η τάση του πάνω μέρους της πόρτας να πετάει προς το εξωτερικό του αυτοκινήτου, φεύγοντας από τη θέση της. Αυτό λύθηκε με κατάλληλο ανεπαίσθητο λύγισμα του μεταλλικού στοιχείου, πάνω στο οποίο στηρίζεται η πόρτα. Οι δοκιμές ανοίγοκλεισίματος ήταν επιτύχεις και το μόνο που μένει είναι η προσθήκη των μεντεσέδων και ενός ελάσματος που θα αναπαριστά τον βραχίονα ανοίγματος της πραγματικής. Αυτό όμως, απλά θα είναι αισθητική προσθήκη και δεν θα αποτελεί δομικό στοιχείο του μηχανισμού.      Τελευταία εργασία για σήμερα, αφορά τους εμπρός προφυλακτήρες. Τρυπήθηκαν στα σημεία που μπαίνουν οι βίδες συγκράτησης και περάστηκαν rivets 0,7mm, για μεγαλύτερη αληθοφάνεια. Αντίστοιχα τρυπήθηκε το αμάξωμα στα κατάλληλα σημεία ώστε να περάσουν τα rivets. Η δοκιμαστική τοποθέτηση τους, αποκαλύπτει το σώμα του rivets πίσω από τον προφυλακτήρα, όπως συμβαίνει και στη πραγματική. ::glossa:: :wink:       Μελετώντας καλύτερα τον προφυλακτήρα διαπίστωσα ότι η έκδοση που έτρεξε στο Ακρόπολις του ’70, είχε ενσωματωμένα φωτάκια, κάτι που δεν δίνει η Tamiya. Σκέφτηκα να τους τρυπήσω, αλλά μετά με προβλημάτισε πως θα αναπαραστήσω το τζάμι, οπότε ζητάω τις ιδέες σας. Αν βάλω φύλλο ζελατίνας πως θα το κολλήσω να εφάπτεται στην καμπύλη του προφυλακτήρα :?: Άλλες λύσεις?  Προτάσεις ευπρόσδεκτες. Αναμένω με αγωνία τις συμβουλές σας. Ελπίζω να μη σας κούρασα… Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας. Να είστε όλοι καλά… Με φιλικούς-συναδελφικούς χαιρετισμούς… |
|
|
|
Post by gtziaf on Nov 28, 2011 23:51:28 GMT 2
Πόσο καμένος μπορεί να είναι κάποιος, που έπινε τα κοκτέιλ του στα μπιτσόμπαρα και σκεπτόταν πως θα φτιάξει προβολείς θέσης σε προφυλακτήρα. ;D Η γκρίνια της κυράς ήταν αναμενόμενη, όταν εξωτερίκευσα τις σκέψεις μου…  Οπότε μετά τις διακοπές, έκανα το καθήκον μου (βλ. επισκέφτηκα την πεθερά ;D) και πλέον γύρισα απερίσπαστος στο πάγκο εργασίας μου, για να ασχοληθώ, με τι άλλο…, παρά τα φωτάκια θέσης. Προσπαθώντας να ακολουθήσω μια μίξη των τεχνικών που μου προτείνατε, έκανα αρκετές δοκιμές και τελικά κάπου κατέληξα. Το χρονικό έχει ως εξής : Αρχικά άνοιξα τρύπες στους προφυλακτήρες και διαμόρφωσα την οπή με κυκλική λίμα. Η λούμπα εδώ ήταν, ότι έκοψα στη μέση τον έναν από τους δύο, και αναγκαστικά να τον κολλήσω και να στοκάρω τη χαρακιά. (πόσο άμπαλος μπορεί να είμαι ::noidea:   Μετά, σειρά είχαν τα τζαμάκια. Αρχικά έψαξα μήπως βρω κάτι έτοιμο από παλιό αεροπλάνο, αλλά δεν στάθηκα τυχερός. Στη συνέχεια προσπάθησα να τα διαμορφώσω με ζεσταμένο και τεντωμένο πλαστικό, αλλά όταν προσπαθούσα να το πλάσω στο σχήμα που ήθελα αυτό κρύωνε και γινόταν σκληρό ξανά. Τέλος ακολούθησα τη συμβουλή του Παναγιώτη, κόβοντας μια διατομή, σχεδόν στο μέγεθος που ήθελα, από το ένα ζεσταμένο και τεντωμένο μήκος διαφανούς πλαστικού. Αυτό, κολλήθηκε με μπόλικη κόλλα για διαφανή μέρη (η κόλλα έκλεισε τα κενά) και στη συνέχεια τρίφτηκε για να ακολουθήσει τη καμπύλη του προφυλακτήρα και γυαλίστηκε με αλοιφή της Tamiya. Δεν ασχολήθηκα με το λαμπάκι από πίσω, αλλά κάτι θα σκεφτώ…      Ελπίζω να σας αρέσει… Θα ακολουθήσει το βάψιμο του αμαξώματος μόλις βρω την κατάλληλη ευκαιρία… Ευχαριστώ για το χρόνο σας και τις πολύ χρήσιμες ιδέες σας. Να είστε όλοι καλά… Με φιλικούς-συναδελφικούς χαιρετισμούς… |
|
|
|
Post by gtziaf on Nov 28, 2011 23:53:05 GMT 2
Όπως σας είχα υποσχεθεί, η Alpine μπήκε στο βαφείο… Πριν γίνει όμως αυτό, διαπίστωσα ότι μέρος της επένδυσης της πόρτας, ήταν βαμμένο στο χρώμα του αμαξώματος. Οπότε μασκάρισα αυτή τη λωρίδα, ψέκασα ένα γρήγορο semi-gloss black και ξαναμάσκαρα τη μαύρη περιοχή, ώστε να βαφτεί το γαλάζιο.  Πρωί – πρωί λοιπόν, για να αποφύγω τη ζέστη, πήρα το TS-54 της Tamiya ανά χείρας (το οποίο έφτασε στα χέρια μου μέσω του Γιάννη-jvolume, αφού πρώτα το έλεγξε ο κ. Σταύρος . Και οι δύο δήλωσαν ενθουσιασμένοι με την απόχρωση, οπότε αισθάνομαι τυχερός που τελικά δεν παρακρατήθηκε… ;D) και ξεκίνησα ψεκάζοντας 2 mist και 1 wet coats. Δεν ψέκασα δεύτερο wet, γιατί η θερμοκρασία περιβάλλοντος ανέβηκε, οπότε το σπρέι άρχιζε να ψεκάζει σαν texture paint. Οπότε το άφησα… Κατά την προσφιλή μου (ίσως λίγο αιρετική !) τακτική, ψέκασα και 2 ελαφριά χέρια βερνίκι (TS-13), αμέσως μετά ο χρώμα (20 λεπτά διαφορά μεταξύ τους). Τα 2 ελαφριά στρώματα βερνίκι, ψεκάστηκαν για να προστατευτεί το χρώμα κατά το γυάλισμα, μιας και το αμάξωμα της Alpine, έχει τόσες ακμές που θα είναι πραγματικός εφιάλτης του γυαλίσματος. Δεν ψεκάστηκε υγρό χέρι, γιατί σύμφωνα με τον Σταύρο το χρώμα δεν ήταν ιδιαίτερα γυαλιστερό, οπότε είπα να είμαι συγκρατημένος, για να μην με κυνηγάει, όχι τίποτε άλλο… ;D Το βαμμένο αμάξωμα τοποθετήθηκε σε ένα κουτί και θα αφεθεί να στεγνώσει για 1 εβδομάδα περίπου, πριν το γυαλίσω. Δεν έβγαλα άλλες φώτο γιατί το χρώμα είναι ακόμη νωπό και το φοβόμουν. Περισσότερες σύντομα…      Όσο αφορά το εξωτερικό φινίρισμα, υπήρχε ένα θέμα με τα decals του Ακρόπολις του ’70… τα οποία έπρεπε να φτιαχτούν από το μηδέν. Ευτυχώς δεν είναι πολλά, μιας και δεν είμαι κανένας μάστερ του photoshop… Οι αριθμοί συμμετοχής, όπως έχετε δει στις φωτογραφίες είναι μπλε, πράγμα που δυσχεραίνει την εύρεση σε έτοιμη καρτέλα. Οπότε τους έφτιαξα με βάση τα spare declas της 312P Spyder, που είχα ολοκληρώσει παλιότερα… :lol: Μετά από αρκετές δοκιμές κατέληξα και στην απόχρωση, η οποία ελπίζω να είναι αληθοφανής. Τα Plates του αγώνα (αυτές που γράφουν IH’ Ακρόπολις) έγιναν στο χέρι. Οι διαστάσεις μετρήθηκαν από το αντίστοιχο του κιτ, ενώ τα γράμματα έγινα pixel-pixel, μιας και δεν έβρισκα συμβατή γραμματοσειρά  . Τέλος η πινακίδα έγινε αφαιρώντας τα γράμματα από το μαύρο φόντο. Έτσι, όταν τυπώθηκαν στη λευκή χαλκομανία, διαμορφώθηκε το λευκό της γραμματοσειράς. Οι εκτυπωμένες χαλκομανίες, αφού στέγνωσαν μερικές μέρες, περάστηκαν με το decal liquid της Microscale.   Από τα decals, λείπουν τα ονόματα των οδηγών, τα οποία επιμελήθηκε η κα Κατερίνα (του κ. Σταύρου ), την οποία και υπερευχαριστώ… Απλά δεν τα εκτύπωσα ακόμη… Ελπίζω να σας αρέσουν… Ευχαριστώ για το χρόνο σας. Να είστε όλοι καλά… Με φιλικούς-συναδελφικούς χαιρετισμούς… |
|
|
|
Post by gtziaf on Nov 28, 2011 23:54:42 GMT 2
Περιμένοντας το αμάξωμα να στεγνώσει, ώστε να το γυαλίσω, άρχισα να ασχολούμαι με τα υπόλοιπα μέρη του αυτοκινήτου… Οι πρώτες εργασίες αφορούν το εσωτερικό και συγκεκριμένα των πίνακα οργάνων. Η φωτογραφία αναφοράς είναι η ακόλουθη και δίπλα σας δείχνω το σημείο εκκίνησης, όπως το δίνει η Tamiya.   Αρχικά διαχωρίστηκαν το χρονόμετρο με το Terratrip, καθώς το πρώτο το έδινε πολύ χοντρό ενώ το άλλο πολύ λεπτό. Για το δεύτερο, έκοψα ένα κομμάτι φύλλο πλαστικού ώστε να το φέρω στο επίπεδο που δείχνουν οι φώτο αναφοράς μου. Η βάση του χρονομέτρου έγινε επίσης με φύλλο πλαστικού, με κατάλληλα στρογυλλεμένες άκρες και 5 τρύπες στις άκρες για τις βίδες του. Στις φώτο έβλεπα ένα σκιάδιο πάνω από τα όργανα του συνοδηγού, το όποιο πρόσθεσα μιας και σκέφτηκα ότι αν δεν το έβαζαν στο συνήθως «καυτό» Ακρόπολις, που θα το έβαζαν? Λογικό? ;D Στο πίνακα τώρα προστέθηκε η μίζα (αργότερα έβαλα πάνω στην τρυπίτσα για να αναπαραστήσω την υποδοχή του κλειδιού, μια βίδα pe, αλλά δεν φαίνεται στις φώτο και έγινα κάποιες τρύπες για του διάφορους διακόπτες. Με βάση την φώτο αναφοράς μου, πρόσθεσα αυτούς τους διακόπτες από πλαστικό, μεταλλικές rivets και pe κομμάτια, από το spare box.     Ακολούθως ασχολήθηκα με το λαμπάκι ανάγνωσης του συνοδηγού (διαδικασία την οποία αφιερώνω στον Σταύρο . Αρχικά έφτιαξα και κόλλησα τη βάση του, ανοίγοντας μια τρύπα για να το τοποθετήσω… Το κυρίως σώμα είναι σύρμα τυλιγμένο με χαλκόσυρμα και στο πάνω τμήμα του πρόσθεσα ένα κυλινδρικό τμήμα πλαστικού. Το σύνολο ασταρώθηκε…    Ο πίνακας βάφτηκε με semi gloss black, σπασμένο με δύο-τρεις σταγόνες mat. Κολλήθηκαν τα decals των οργάνων και περάστηκαν με γυαλιστερό βερνίκι, για να αναπαραστήσει το τζαμάκι τους. Προστέθηκε επίσης ένα κόκκινο λαμπάκι!!! ;D (ζεσταμένο και τεντωμένο διαφανές πλαστικό, βαμμένο με clear red). Τέλος βάφτηκαν κάποιες μικρολεπτομέρειες και έγινε ένα ελαφρύ weathering. Sorry για τη φώτο, αλλά όλες οι προσπάθειες ήταν αποτυχημένες. Όταν είναι 100% έτοιμος, θα βγάλω καλύτερες   Ελπίζω να σας αρέσει… Ευχαριστώ για το χρόνο σας. Να είστε όλοι καλά… Με φιλικούς-συναδελφικούς χαιρετισμούς… |
|
|
|
Post by gtziaf on Nov 29, 2011 19:49:49 GMT 2
Η επιστροφή στο πάγκο, σηματοδοτεί την επανέναρξη των εργασιών πάνω στη γαλλιδούλα… Οι πρώτες εργασίες αφορούν το εσωτερικό… Αρχικά ανοίχτηκαν οι οπές στο τιμόνι και καλύφτηκε το κενό στη κολόνα του (με εποξικό στόκο), γιατί με την ανοικτή πόρτα φαίνεται, αυτή η μικρή παρασπονδία της Ιαπωνικής εταιρίας. Με μήκος πλαστικού, έγινε η βάση του καθίσματος και προστέθηκε ένα μανιβελάκι, όπως έβλεπα στη φώτο τύπου cut-off, που δημοσίευσα στην αρχή του θέματος.      Ακολούθως ασχολήθηκα με τα καθίσματα, τα οποία απέκτησαν πλάτη και βάφτηκαν με semi gloss black. Στη συνέχεια μασκαρίστηκε το κεντρικό τμήμα τους και βάφτηκε με matt black. Στη συνέχεια έγινε στεγνό πινέλο με tyre black. Τέλος το πάτωμα ψεκάστηκε με alclad black primer και το κεντρικό τούνελ με semi gloss black. Έχει πολύ δουλειά ακόμη, αλλά έγινε μια αρχή…      Τέλος έτριψα το αμάξωμα αρχίζοντας από micromesh 3200 βαθμών μέχρι 8000 βαθμών και το γυάλισα με τα compound της Tamiya. Το αμάξωμα έχει πολλές ακμές και είναι από τα πιο δύσκολα που έχω γυαλίσει ποτέ, :roll: για αυτό ήμουν λίγο πιο πολύ προσεκτικός από ότι συνήθως, θυσιάζοντας την ποιότητα του γυαλίσματος για χάρη της ασφάλειας (λέγε με αφαίρεση χρώματος). Επίσης πρέπει να αναφέρω, ότι, ίσως, έπρεπε να χρησιμοποιήσω άσπρο ή ανοικτό γκρι αστάρι, για να αναδειχτεί καλύτερα το χρώμα, αλλά ότι έγινε- έγινε. Η πόρτα και το καπό θα γυαλιστούν αργότερα, καθώς πρέπει πρώτα να γίνουν κάποιες εργασίες πάνω τους, κυρίως σε ότι έχει να κάνει με τις ασφάλειες και τους μεντεσέδες.       Ελπίζω να σας αρέσει… Ευχαριστώ για το χρόνο σας. Να είστε όλοι καλά… Με φιλικούς-συναδελφικούς χαιρετισμούς… |
|
|
|
Post by gtziaf on Nov 29, 2011 19:51:50 GMT 2
Μετά από αρκετό καιρό, βρήκα μια ολόκληρη μέρα για να ασχοληθώ με την Alpine… και επιτέλους ήμουν παραγωγικός… Ορίστε λοιπόν ένα χορταστικό, ελπίζω, update που αφορά το πλαίσιο, τις αναρτήσεις και τον κινητήρα. Η αλήθεια είναι ότι όλα έγιναν αρκετά βιαστικά, οπότε υπάρχουν κάποια θεματάκια ποιότητος και απαιτείται μια δεύτερη επέμβαση φινιρίσματος, αλλά κάποια στιγμή έπρεπε να προχωρήσουμε (οι Ferrari του στοκ απειλούν να κατέβουν σε διαδήλωση, στο Spa ;D)… Αρχίζοντας με το πλαίσιο, διόρθωσα το σχήμα του πίσω μέρους, από τραπέζιο σε τριγωνικό, σύμφωνα με φώτο του πραγματικού. Επίσης βελτίωσα λίγο τις αναρτήσεις, αντικαθιστώντας το πλαστικό ελατήριο με σύρμα. Μάλιστα, κατάργησα το εσωτερικό αμορτισέρ, αφήνοντας μόνο το ελατήριο, γιατί έτσι το έβλεπα στις φώτο. Για την γενική διάταξη της ανάρτησης, η Tamiya δίνει την πρώιμη σχεδίαση, που άλλαξε (π.χ. διπλά αμορτισέρ πίσω) κατά την εξέλιξη του αυτοκινήτου. Δεν ξέρω με πια διάταξη, ούτε μπορώ να το μάθω, έτρεχε στο Acropolis του ’70, αλλά πιθανόν είναι εντάξει, κάτι που στη τελική, έχει μικρή σημασία.      Περνώντας στον κινητήρα, ανοίχτηκαν οι οπές για τα μπουζοκαλώδια και τρυπήθηκαν οι χοάνες των καρμπυρατέρ. Επίσης ανοίχτηκαν τρύπες για τις βίδες συγκράτησης του χταποδιού τις εξάτμισης. Η δοκιμαστική εφαρμογή των βασικών τμημάτων του κινητήρα, αναδεικνύει έναν από τους πιο συμπαθητικούς τετρακύλινδρους που έχω δει…      Συνεχίζοντας με μικροβελτιώσεις στα παρελκόμενα του κινητήρα έκοψα τον ιμάντα για να αντικατασταθεί από ταινία, έφτιαξα με βάση φώτο την λεπτομέρεια (στο δυναμό? – από μηχανολογικά είπαμε είμαι σκράπας… ότι βλέπω φτιάχνω… δεν τα ρωτάω πως τα λένε ;D) εκεί που η Tamiya έδινε απλά μια τάπα και εκ του μηδενός ξεκίνησα να φτιάχνω τον πολλαπλαστιαστή?!, που στο κιτ λάμπει δια της απουσίας του… Τέλος ο κινητήρας βάφτηκε aluminium της alclad, έγινε wash με μαύρο και στεγνά πινέλα με μεταλλικές αποχρώσεις. Η κυλινδροκεφαλή και το ένα πάνελ στο πλάι του, έγιναν με το metallic blue της Humbrol. Στη κυλινδροκεφαλή προστέθηκαν 3 pe βίδες από ένα σετ της Lionar.     Επιστρέφοντας στο πλαίσιο, κολλήθηκαν τα ελατήρια, βάφτηκαν με ασημί η βίδες και όπου δεν υπήρχαν προστέθηκαν από το σετ της Lionar. Επίσης, έγιναν στεγνά πινέλα για να τονιστούν οι λεπτομέρειες.     Στο πλαίσιο κολλήθηκαν οι αντιστρεπτικές, τα ψαλίδια βάσης και ο κινητήρας. Από χαλκόσυρμα έγιναν οι ντίζες των φρένων και η ντίζα του γκαζιού που καταλήγει στο κινητήρα. Το σύνολο, πλέον, μοιάζει κάπως έτσι…     
 Ελπίζω να (μην) κούρασα… Ευχαριστώ για το χρόνο σας. Να είστε όλοι καλά… Με φιλικούς-συναδελφικούς χαιρετισμούς… |
|
|
|
Post by gtziaf on Nov 29, 2011 19:53:12 GMT 2
Κι όμως φτάσαμε αισίως στο 10ο (ζωή να έχουν ;D) update για την Alpine, μπήκε ο Σεπτέμβρης, το καθιερωμένο Summer Love, η ανοικτή California δηλαδή, προγραμματίστηκαν για τις καλένδες και επιστρέψαμε στη βάση μας… αλλά η πεισματάρα Γαλλίδα ακόμη βολοδέρνει στο πάγκο μας…  Το σημερινό update ουσιαστικά είναι δουλειά ενός απογεύματος και περιλαμβάνει τα ακόλουθα… Αρχικά έγινε μια ψιλοβελτειωσούλα στο λεβιέ ταχυτήτων, όπου αντικαταστάθηκε το χοντρό κύριο τμήμα του με μεταλλικό… Με polished aluminium βάφτηκε το η χειρολαβή στη πόρτα και το χερούλι του παραθύρου (που αν θυμάστε είχε κοπεί από την επένδυση), το οποίο κατασκευάστηκε από το μηδέν και κολλήθηκε με τη βοήθεια ενός rivet. Τέλος κολλήθηκαν στο πάτωμα οι βάσεις του καθίσματος…      Στη συνέχεια βάφτηκε ο πυροσβεστήρας, που με μαεστρία είχα αφαιρέσει από το spare box του Σταύρου :twisted: παλιότερα και προστέθηκαν οι δέστρες του από ένα pe σετ… και κολλήθηκε πίσω από το κάθισμα του συνοδηγού. Η πιο χρονοβόρα εργασία ήταν οι ζώνες ασφαλείας που φτιάχτηκαν από pe πόρπες και ύφασμα από λευκοπλάστ (το οποίο με χαρά βλέπω, ότι έχει αγαπηθεί από τους αυτοκινητομοντελιστές )… Οι ζώνες που ξεκινούν στα πλαϊνά του καθίσματος, στερεώθηκαν στη βάση τους…, ενώ αυτές της πλάστης στο πίσω μέρος του σασί… Τώρα κατά πόσο είναι σωστές δεν γνωρίζω… αλλά σίγουρα με παίδεψαν λίγο.      Τέλος όλα τα κύρια αξεσουάρ του εσωτερικού κολλήθηκαν πάνω στο σασί, μπήκαν και 2-3 καλωδιάκια πίσω από τον πίνακα και αυτό μοιάζει κάπως έτσι..      Όπως είδατε ήμουν λίγο μινιμαλιστικός στη προσθήκη λεπτομέρειας. Αν βρω όρεξη θα φτιάξω καμιά χαριτωμενιά, αλλά προς το παρόν μένει ως έχει… Ευχαριστώ για το χρόνο σας. Να είστε όλοι καλά… Με φιλικούς-συναδελφικούς χαιρετισμούς… : |
|
|
|
Post by gtziaf on Nov 29, 2011 19:54:17 GMT 2
Το θέμα μας είναι η προσθήκη του κινητήρα και των παρελκόμενων του, στο σασί. Μια φώτο του κινητήρα, για αναφορά...  Αρχικά έκλεισα με εποξικό στόκο την τρύπα της εξάτμισης, η οποία (η τρύπα εννοώ) φαινόταν σε αντίστοιχες κατασκευές που είδα τελειωμένες. Στη συνέχεια έφτιαξα από περισσεύματα και scratch τα παρελκόμενα του κινητήρα (φίλτρο λαδιού, διανομέα, πολλαπλασιαστή, κλπ.).    Ακολούθως, βελτιωθήκαν τα ψυγεία νερού και λαδιού με τη σχετική σίτα…    Μετά τοποθετήθηκε ο διανομέας και περάστηκαν τα μπουζοκαλώδια, των οποίων η απόχρωση δεν μου άρεσε και τα έβαψα, σε μεταγενέστερο στάδιο, με κόκκινο matt. Στη συνέχεια το πλαίσιο κολλήθηκε στο σασί, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα…    Επόμενη εργασία ήταν η προσθήκη του ψυγείου λαδιού και των σωλήνων του. Οι κολιέδες είναι από αλλουμινοταινία. Σειρά είχε το βάψιμο του καρμπυρατέρ, η καλωδίωση του και τα φιλτράκια…    Τέλος, προστέθηκε το δοχείο υγρών και διάφορες καλωδιώσεις. Το αποτέλεσμα είναι αυτό :    Λείπει ο πολλαπλασιαστής, αλλά θα προστεθεί μετά το κλείσιμο του αμαξώματος… Αυτά για σήμερα… Ελπίζω να σας αρέσουν… Ευχαριστώ για το χρόνο σας. Να είστε όλοι καλά… Με φιλικούς-συναδελφικούς χαιρετισμούς… : |
|
|
|
Post by gtziaf on Nov 29, 2011 19:55:34 GMT 2
Και όμως φτάσαμε στο τελευταίο update για την Alpine… Μου πήρε ένα περίπου μήνα περισσότερο από ότι υπολόγιζα, αλλά χαλάλι... Έγιναν πολλές και διαφορετικές εργασίες, ώστε να κλείσει το αμάξωμα και προστεθούν οι τελικές λεπτομέρειες… Βελτιώθηκαν οι έξτρα προβολείς, με βάση φώτο από την πραγματική και προστέθηκαν βαλβίδες στις, βαμμένες με stainless steel της Alclad, ζάντες.     Για να δώσω μια δόση ζωντάνιας στο εσωτερικό, έφτιαξα και πρόσθεσα αυτό :    
  Στη συνέχεια κολλήθηκαν τα λιγοστά σήματα… Πρώτα αυτά που δίνει η Tamiya και σιγά – σιγά τα custom… Επίσης κόπηκε το τζάμι για την ανοιγόμενη πόρτα, φτιάχτηκαν νέοι υαλοκαθαριστήρες από PE και προστέθηκαν rivets στις πίσω εισαγωγές και την πινακίδα.      Με μια αρκετά ψυχοφθόρα διαδικασία, κολλήθηκε το σασί στο αμάξωμα και ευτυχώς η ένωση στην κομμένη πόρτα, ήταν σχεδόν άψογη (το είχα άγχος…). Προστέθηκαν κάποιες καλωδιώσεις και λεπτομέρειες στο χώρο του κινητήρα και φτιάχτηκε η επένδυση στο εσωτερικό του καπό…    Κάποια πράγματα θέλουν βελτίωση, γιατί τα έκανα λίγο βιαστικά :oops: :?, αλλά θα τα επιμεληθώ... Απομένει η τελική συναρμολόγηση των επιμέρους τμημάτων πάνω στο αμάξωμα και ίσως, αν δεν υπάρχουν απρόοπτα, να ολοκληρωθεί σήμερα το βράδυ… !!! Ευχαριστώ για το χρόνο σας. Να είστε όλοι καλά… Με φιλικούς-συναδελφικούς χαιρετισμούς… |
|
|
|
Post by gtziaf on Nov 29, 2011 19:57:02 GMT 2
Τα παραπάνω λόγια θα καταντήσουν κουραστικά, οπότε ορίστε να ένα σετ με φωτογραφίες της ολοκληρωμένης Alpine... (κατά τη φωτογράφηση διαπίστωσα 2-3 ανορθογραφίες , που θα διορθωθούν άμεσα...) : ![]() |
|
), αλλά ελάχιστα από αυτά θα χρησιμοποιηθούν, καθώς θα προσπαθήσω να αναπαραστήσω το αυτοκίνητο που κέρδισε τον εθνικό μας αγώνα το 1970 (η πρώτη νίκη του αυτοκινήτου στο Ακρόπολις).
(Σταύρο το ξέρω ότι θα με κυνηγάς… Είπα ότι θα είμαι φειδωλός… Μια τόση δα πορτίτσα άνοιξα… ούτε καν του συνοδηγού… ;D:mrgreen: :mrgreen: ;D:mrgreen:). Το χαρακτικό και ένα πριονάκι (όλα της Tamiya) ήταν οι βασικοί σύμμαχοι, στη εργασία…
) και έγινε μια δοκιμαστική εφαρμογή, αλλά το αποτέλεσμα δεν με ικανοποιούσε, συγκρίνοντας το πάντα με την πραγματική… 
Οπότε μετά τις διακοπές, έκανα το καθήκον μου (βλ. επισκέφτηκα την πεθερά ;D) και πλέον γύρισα απερίσπαστος στο πάγκο εργασίας μου, για να ασχοληθώ, με τι άλλο…, παρά τα φωτάκια θέσης. 
. Τέλος η πινακίδα έγινε αφαιρώντας τα γράμματα από το μαύρο φόντο. Έτσι, όταν τυπώθηκαν στη λευκή χαλκομανία, διαμορφώθηκε το λευκό της γραμματοσειράς.
